Category: هوشع

1 قوم اسرائیل مانند تاک پُر از انگور است. هرقدر ثمرشان زیاد می‌شود، به همان اندازه قربانگاههای بیشتری می‌سازند و هرقدر که محصولات زمینشان فروان گردد، ستونهای مقدّس سنگی زیباتری برای پرستش می‌سازند.

2 دلهای آنها پر از فریب است و اینک باید سزای گناه خود را ببینند. خداوند قربانگاههای ایشان را ویران می‌کند و بُتهای آنها را از بین می‌برد.

3 آنها بزودی خواهند گفت: «ما پادشاه نداریم، زیرا از خداوند نترسیدیم، امّا پادشاه چه کاری می‌توانست برای ما بکند؟»

4 آنها حرفهای بی‌جا می‌زنند، قسم دروغ می‌خورند و عهد و پیمانشان همه دروغ است، بنابراین عدالت چون گیاهی زهرآگین در زمین شخم زده، خواهد رُست.

5 اهالی سامره می‌ترسند که مبادا به گاو طلایی بیت آون آسیبی برسد. مردم و کاهنان بت‌پرست آن به‌خاطر جلال از دست رفتهٔ بت خود شیون می‌کنند و ماتم می‌گیرند.

6 بت ایشان به آشور برده می‌شود تا آن را به امپراتور بزرگ آنجا هدیه بدهند. افرایم شرمنده می‌شود و اسرائیل به‌خاطر درخواست کمک از بت، خجل و رسوا می‌گردد.

7 پادشاه سامره مثل کفِ روی آب نابود می‌‌شود.

8 پرستشگاههای آون، جایی‌که مردم اسرائیل بت‌پرستی می‌کنند از بین می‌روند و در قربانگاههای آنها خار و خس می‌روید. مردم به کوهها و تپّه‌ها می‌گویند: «ما را پنهان کنید و ما را بپوشانید.»

خداوند داوری بر اسرائیل را اعلام می‌کند

9 خداوند می‌فرماید: «ای قوم اسرائیل، شما از زمان اقامت در جبعه تا به حال گناه کرده‌اید و به گناه خود ادامه داده‌اید. آیا کسانی‌که در جبعه دست به گناه زدند، در جنگ از بین نرفتند؟

10 پس من علیه این قوم گناهکار برمی‌خیزم و آنها را تنبیه می‌کنم. اقوام دیگر را به جنگ آنها می‌فرستم تا آنها به‌خاطر تمام گناهانی که مرتکب شده‌اند، مجازات شوند.

11 «اسرائیل مانند گوسالهٔ تربیت شده، به کوبیدن خرمن علاقه داشت و یوغ سنگینی برگردن ظریف او گذاشته نشده بود، امّا حالا تصمیم گرفته‌ام که او را برای کارهای سخت‌تر آماده سازم. یهودا باید شیار کند و اسرائیل زمین را بیل بزند.

12 پس تخم عدالت بکارید تا محصول محبّت پایدار درو کنید. زمین سخت دلهای خود را نرم سازید، زیرا اکنون وقت آن است که طالب خداوند باشید تا او نیز باران رحمت و عدالت خود را بر شما بباراند.

13 امّا شما تخم بدی و شرارت را کاشتید و محصول ظلم و بی‌انصافی را درو کردید و ثمرهٔ دروغهایتان را خوردید.

«زیرا شما به قوّت و تعداد جنگجویان خود تکیه کردید،

14 جنگ مردم شما را دربر می‌گیرد و همهٔ دژهای شما ویران خواهند شد. همان‌گونه که شلمان شهر بیت اربیل را در جنگ ویران کرد و مادران و فرزندانشان را کشت.

15 ای مردم بیت‌ئیل، به‌خاطر کثرت گناهانتان شما هم به همین سرنوشت گرفتار می‌شوید و در همان ابتدای جنگ، پادشاه اسرائیل کشته خواهد شد.»

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/HOS/10-696957393df66467f1e78c69701f2628.mp3?version_id=181—

محبّت خدا به قوم سرکش خود

1 خداوند می‌فرماید:

«هنگامی اسرائیل کودک بود، او را دوست داشتم.

و پسر خود را از مصر فراخواندم.

2 امّا هرقدر او را به سوی خود خواندم،

از من دورتر شد و برای بعل قربانی کرد

و برای بُتها بُخور خوشبو سوزانید.

3 این من بودم که به اسرائیل راه رفتن را آموختم

و آنها را در آغوش خود پروراندم،

ولی آنها ندانستند که من آنها را پرورش دادم.

4 با رشتهٔ محبّت و دوستی آنها را به سوی خود جذب کردم،

یوغ سنگین را از دوش آنها برداشتم

و به آنها خوراک دادم.

5 «چون آنها نمی‌خواهند که به سوی من بازگردند، پس دوباره به مصر فرستاده می‌شوند و امپراتور آشور بر آنها سلطنت خواهد کرد.

6 دشمنان با شمشیر بر آنها هجوم می‌آورند، سنگرها و دروازه‌های ایشان را درهم می‌شکنند و نقشه‌های آنان را باطل می‌سازند.

7 قوم من تصمیم گرفته‌اند که مرا ترک کنند. حتّی اگر آنها نزد قادر متعال التماس کنند، هیچ‌کس به فریادشان نخواهد رسید.

8 «ای افرایم، چگونه تو را ترک کنم

و ای اسرائیل چطور بگذارم که بروی؟

نمی‌توانم با تو مانند ادمه و صبوئیم رفتار کنم.

دلم در قفسهٔ سینه‌ام از غصّه می‌تپد

و از شدّت ترحّم به رقّت می‌آید.

9 از شدّت خشم خود جلوگیری می‌کنم

و دیگر تو را از بین نمی‌برم،

زیرا من خدا هستم، نه انسان.

من خدای قدّوس هستم و در بین شما ساکن می‌باشم.

با قهر و غضب نزد شما نمی‌آیم.

10 «آنها از من که خداوند هستم، پیروی می‌کنند و من مانند شیر بر دشمنان می‌غرّم و چون غرّش کنم، فرزندان او لرزان و شتابان از غرب بازمی‌گردند.

11 همچون فوج پرندگان از مصر و مانند کبوتران از آشور پرواز خواهند کرد و من آنها را به خانه‌هایشان برمی‌گردانم.» من، خداوند سخن می‌گویم.

گناه قوم اسرائیل

12 خداوند می‌فرماید: «افرایم با دروغهای خود و اسرائیل با نیرنگ مرا احاطه کرده‌اند و یهودا هنوز برضد من که خدای قدّوس و امین هستم شورش می‌کند.»

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/HOS/11-77bd7f9e567e9d275029c161df8247ec.mp3?version_id=181—

1 کارهای مردم اسرائیل از صبحگاه تا شامگاه بیهوده و ویرانگر است. خیانت و خشونت در میان ایشان فزونی خواهد یافت. ایشان با آشور پیمان می‌بندند و با مصر بازرگانی می‌کنند.

2 خداوند از یهودا شکایت دارد و اسرائیل را به سزای کارهایشان می‌رساند و مطابق کارهایی که کرده است، او را جزا می‌دهد.

3 در رحم مادر پاشنهٔ برادر خود را گرفت و وقتی بزرگ شد با خدا مبارزه کرد.

4 با فرشته دست و پنجه نرم کرد و پیروز شد. بعد با گریه و زاری از فرشته خواست که برکتش بدهد. در بیت‌ئیل خدا را دید و در آنجا با او صحبت کرد

5 با همان خداوند، خدای متعال که نامش معروف و مشهور است.

6 پس ای اسرائیل، به سوی خدای خود بازگرد. با دوستی و عدالت زندگی کن و با صبر و بردباری همیشه منتظر خدا باش.

نبوّتهای بیشتر برای داوری

7 خداوند می‌فرماید: «مردم اسرائیل به فروشنده‌ای می‌مانند که با ترازوی تقلّبی معامله می‌کند و به فریب و حیله علاقه دارد.

8 افرایم با غرور می‌گوید: ‘من ثروتمند هستم و همهٔ این دارایی و ثروت را خودم به دست آورده‌ام و در کسب و کار خود خیانت نکرده‌ام و گناهی ندارم.’

9 امّا من خداوند خدای تو هستم که تو را از مصر بیرون آوردم، من تو را دوباره در چادر ساکن می‌گردانم مانند روزهای برگزاری عیدهای مذهبی.

10 «من با انبیا صحبت کردم، آنها را با رؤیاها و مَثَلهای زیاد نزد شما فرستادم تا شما را از ارادهٔ من آگاه سازند.

11 امّا بازهم در جلعاد دست از گناه و خطا نکشیدید و در جلجال برای بُتها قربانی کردید و قربانگاههایتان هنوز هم مثل توده‌های سنگ در همه‌جا و حتّی در کشتزارها دیده می‌شوند.»

12 جدشان یعقوب به سرزمین سوریه فرار کرد و در آنجا با کار چوپانی برای خود زن گرفت.

13 خداوند نبی‌ای را فرستاد تا اسرائیل را از مصر بیرون بیاورد و از او مراقبت کند.

14 امّا حالا افرایم خداوند را بشدّت خشمگین ساخته است، بنابراین خداوند او را به‌خاطر جنایتی که مرتکب شده است محکوم به مرگ می‌کند.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/HOS/12-c29fc7d9d1955ed821cfbe48a0c0d31b.mp3?version_id=181—

داوری نهایی اسرائیل

1 در گذشته، وقتی طایفهٔ افرایم سخن می‌گفت، طایفه‌های دیگر اسرائیل از ترس می‌لرزیدند و با احترام به افرایم نگاه می‌کردند، امّا حالا به‌خاطر پرستش بت بعل محکوم به مرگ شده است.

2 آن مردم بیشتر از پیش گناه می‌کنند و از نقرهٔ خود بُتهای ریختگی می‌سازند، بُتهایی که نتیجهٔ فکر و ساختهٔ دست بشر است و می‌گویند: «برای این بُتها قربانی کنید و گوساله‌ها را ببوسید!»

3 بنابراین آنها مثل غبار و شبنم صبحگاهی بزودی محو می‌شوند. مانند کاه که از خرمن جدا می‌شود و همچون دود که از روزن برمی‌آید، بزودی نابود می‌گردند.

4 خداوند می‌فرماید: «من خداوند، خدای شما هستم، همان خدایی که شما را از مصر بیرون آورد. به غیراز من خدای دیگری ندارید و من یگانه نجات‌دهندهٔ شما هستم.

5 من بودم که در بیابان خشک و بی‌آب به شما خوراک دادم.

6 امّا وقتی خوردید و شکمتان سیر شد، مغرور شدید و مرا فراموش کردید.

7 پس من مثل شیری بر شما هجوم می‌آورم و مانند پلنگی بر سر راهتان در کمین می‌نشینم.

8 همچون خرسی که بچّه‌هایش را ربوده باشند، بر شما حمله خواهم کرد و سینهٔ شما را خواهم درید و آنگاه همچون شیر، شما را خواهم بلعید و چون حیوانات وحشی، شما را پاره خواهم کرد.

9 «ای اسرائیل، اگر تو را از بین ببرم، آیا کسی می‌تواند به تو کمک کند؟

10 تو خواستی که پادشاه و رهبرانی داشته باشی، پس حالا آنها کجا هستند؟ آیا آنها می‌توانند تو را نجات بدهند؟

11 در خشم خود به تو پادشاه دادم و در غصب خود او را پس گرفتم.

12 «خطاها و گناهان اسرائيل ثبت شده و همه در دفتر محفوظ می‌باشند.

13 او فرصتی برای زنده ماندن دارد، ولی مانند کودکِ لجوج و نادانی است که نمی‌خواهد از رحم مادر خود بیرون بیاید.

14 آیا او را از دنیای مردگان و از چنگال مرگ نجات بدهم؟ ای مرگ بلاهایت را نشان بده و ای دنیای مردگان نابودی و هلاکت را بیاور، زیرا دیگر رحم نمی‌کنم.

15 هرچند اسرائیل در بین علفها ثمر بیاورد، امّا من باد سوزان شرقی را از بیابان می‌فرستم تا منابع آب و چشمه‌هایش را خشک سازد و ثروت و اشیای نفیس و گرانبهایش را به تاراج ببرد.

16 سامره باید سزای گناهان خود را ببیند، زیرا در مقابل من سرکشی کرده است. اهالی آن با دَم شمشیر به قتل می‌رسند، اطفال آنها تکه‌تکه و شکم زنان حامله‌‌شان دریده می‌شود.»

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/HOS/13-27311f1673e70d278fee30c4d0837742.mp3?version_id=181—

هوشع اسرائیل را به توبه دعوت می‌کند

1 ای اسرائیل، به سوی خداوند خدایت بازگرد، زیرا گناهانت باعث لغزش تو شده‌اند.

2 به سوی خداوند بازگردید و بگذارید تا این دعا هدیه‌‌ای برای او باشد: «همهٔ گناهان ما را ببخش و دعای ما را بپذیر و ما تو را همان‌گونه که قول داده‌ایم، ستایش خواهیم کرد.

3 آشوری‌‌ها هرگز ما را نجات نخواهند داد و اسبهای جنگی نمی‌‌توانند از ما محافظت کنند. ما هرگز به بُتها نخواهیم گفت که آنها خدایان ما هستند. ای خداوند، به کسانی‌که به جز تو کسی را ندارند رحم کن.»

وعدهٔ خدا برای حیات تازهٔ اسرائیل

4 خداوند می‌فرماید:

«من قوم خود را به سوی خود بازمی‌گردانم.

آنها را از صمیم قلب دوست خواهم داشت،

دیگر از ایشان خشمگین نیستم.

5 من برای بنی‌اسرائیل،

چون باران در بیابان خواهم بود.

ایشان چون گُل شکوفا خواهند شد،

چون درختان سدر لبنان، با استحکام، ریشه خواهند دواند.

6 با جوانه‌های تازه، زنده

و چون درخت زیتون زیبا خواهند شد.

همچون درختان سدر لبنان

عطرآگین خواهند گشت.

7 بار دیگر تحت حفاظت من خواهند زیست.

محصولات غلّه خواهند کاشت

و چون تاکستان بارور خواهند گردید،

چون شراب لبنان مشهور خواهند شد.

8 مردم افرایم دیگر با بتها سروکاری نخواهند داشت

و من دعاهای آنها را خواهم شنید.

من از آنها مثل یک درخت همیشه‌بهار مراقبت خواهم کرد.

من منشاء تمام برکات آنها هستم.»

خاتمه

9 کسانی‌که دانا و خردمند هستند معنی این سخنان را درک می‌کنند و آنهایی که صاحب دانش و بینش هستند گوش می‌دهند، زیرا راههای خداوند راست است و مردمان صادق و نیک آن راهها را می‌پیمایند، امّا اشخاص خطاکار می‌لغزند و می‌افتند.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/HOS/14-d5c09026b49a26571c961dc344fad9c9.mp3?version_id=181—