Category: اشعیا

معرّفی کتاب

این كتاب به نام یكی از انبیای بزرگ است كه در نیمه قرن هشتم قبل از میلاد در اورشلیم زندگی می‌كرد. این كتاب را می‌توان به سه بخش عمده تقسیم نمود:

1- فصلهای 1-39 پیامی دارد برای مردم یهودا در پادشاهی جنوب اسرائیل، زمانی‌که مورد تهدید همسایهٔ قدرتمند خود یعنی آشور قرار گرفته بودند. اشعیا ملاحظه می‌كند كه تهدید اصلی، در واقع از جانب همسایهٔ آنها، یعنی آشور نیست، بلكه مهمتر از آن، گناه قوم و بی‌اطاعتی و عدم اعتماد و اطمینان آنان به خدا می‌باشد. پس اشعیا با رفتار و گفتار واضح و روشن، قوم و رهبران آنها را خطاب كرد و آنها را به زندگی در راه راستی و عدالت دعوت می‌كند و به آنها هشدار می‌دهد كه اگر به کلمات الهی توجّه نکنند، خرابی و نیستی در پیش دارند. همچنین به آنها از برقراری صلح جهانی و آمدن پادشاهی از نسل داوود خبر می‌دهد كه سلطنت ایده‌آل برپا خواهد نمود.

2- فصلهای 40-55 پیامی دارد برای مردم یهودا، در زمانی‌که عدّهٔ زیادی از آنان بدون امید در بابل اسیر بودند. این نبی شرح می‌دهد كه خدا در صدد آزادی و رهایی بنی‌اسرائیل بوده و آنها را از اسارت، به اورشلیم بازخواهد گردانید تا زندگی تازه‌ای را شروع كنند. مهمترین موضوع این فصلها این است كه خدا، خداوند تاریخ است و نقشهٔ او برای بنی‌اسرائیل شامل رسالتی برای تمام مردم دنیا و عموم ملل و قبایل است. فصلهایی كه در خصوص «خادم خداوند» می‌باشد، بهترین فصلهای عهد عتیق شناخته شده است.

3- فصلهای 56-66 خطاب به مردمی است كه از اسارت رهایی یافته به اورشلیم برگشته بودند و آنها را مطمئن می‌سازد كه خداوند به تمام وعده‌های خود عمل خواهد نمود. در این قسمت توجّه خاصّی برای عدالت و راستی، نگه‌داری سبت و قربانی‌ها و دعاها گردیده‌ است. قسمت برجسته این فصلها، فصل 61 آیات 1 و 2 می‌باشد كه عیسی مسیح خداوند در ابتدای خدمات خود به آنها اشاره می‌كند.

تقسیم‌بندی كتاب

هشدارها و وعده‌ها 1:1-12:6

مجازات امّتها 13:1-23:18

داوری خدا بر جهان 24:1-27:13

هشدارها و وعده‌های دیگر 28:1-35:10

حزقیا پادشاه یهودا و آشوری‌ها 36:1-39:8

پیامهای وعده و امید 40:1-55:13

هشدارها و وعده‌ها 56:1-66:24

1 این است مکاشفاتی که خداوند دربارهٔ یهودا و اورشلیم در زمان سلطنت عزیا، یوتام، آحاز و حزقیا به اشعیا پسر آموص آشکار ساخت:

خداوند قوم خود را سرزنش می‌کند

2 ای آسمان بشنو و ای زمین گوش فرا ده زیرا خداوند سخن می‌گوید: «فرزندان پروردم و بزرگ کردم، امّا آنها بر من شوریده‌اند.

3 گاو مالک خویش و الاغ آخور صاحب خود را می‌شناسد، امّا اسرائیل نمی‌شناسد. قوم من ‌فهم ندارند.»

4 ای ملّت گناهکار‌، ای قوم پر خطا و نسل فاسد، شما خداوند -‌خدای قدّوس اسرائیل- را ترک و به او پشت کرده‌اید.

5 چرا به سرکشی خود ادامه می‌دهی ای اسرائیل؟ آیا می‌خواهی بیش از این مجازات شوی‌؟ هم اکنون سرت زخمی و قلب و فکرت بیمار است.

6 تمام بدنت -‌از سر تا به پا- پوشیده از تاول و زخم و جراحت است و جای سالمی در آن نیست. زخمهای تو هنوز پاک نشده و مرهم و دارویی بر آن نگذاشته‌اند.

7 کشور شما ویران و شهرهایتان در آتش سوخته شده، و در برابر چشمهایتان بیگانگان سرزمین شما را تصرّف می‌کنند و آن را به ویرانی می‌کشانند.

8 اورشلیم -‌شهر محاصره شده- مثل نگاهبانی بی‌دفاع در آلونک یک تاکستان یا سایه‌بانی در جالیزار باقی‌ مانده است.

9 اگر خداوند متعال عدّه‌ای را زنده نگه نمی‌داشت، تمام قوم مثل سدوم و غموره کاملاً از بین می‌رفت.

10 ای اورشلیم، مردم و حکّام تو مانند مردم و حکّام سدوم و غموره هستند. به آنچه خداوند می‌گوید گوش بده و به تعالیم او توجّه کن.

11 خداوند می‌فرماید: «آیا فکر می‌کنید من مشتاق قربانی‌های سوختنی شما هستم؟ نه، من از گوسفندانی که به عنوان قربانی سوختنی می‌گذرانید و از چربی پرواریهای شما بیزارم و علاقه‌ای به خون گاو یا گوسفند و بُز شما ندارم.

12 چه کسی از شما خواسته است وقتی برای عبادت من می‌آیید، چنین چیزهایی با خود بیاورید؟ چه کسی از شما خواسته خانهٔ مرا چنین لگدمال کنید؟

13 اهدای چنین قربانی‌هایی بی‌فایده است. از بوی بُخورهایی که می‌سوزانید، بیزارم. دیگر نمی‌توانم اجتماع شریرانهٔ شما را برای جشن‌های ماه نو و سبت‌ها تحمّل کنم.

14 از جشن‌های ماه نو و اعیاد دیگر شما متنفّرم و از تحمّل آنها خسته شده‌ام.

15 «وقتی دستهای خود را برای دعا بلند می‌کنید، به شما نگاه نخواهم کرد. هرقدر دعا کنید، به دعاهای شما توجّه نخواهم کرد، چون دستهای شما به خون آلوده‌ است.

16 خود را بشویید و پاک شوید. از شرارت دست بردارید. آری، از کارهای شرارت‌آمیز دست بردارید.

17 نیکوکاری را بیاموزید و طالب اجرای عدالت باشید. به ستمدیدگان کمک کنید، به داد یتیمان برسید و از بیوه‌زنان حمایت کنید.»

18 خداوند می‌فرماید: «بیایید بحث کنیم: لکه‌های گناه، تمام وجودتان را قرمز ساخته، امّا من شما را می‌شویم و مثل برف سفید خواهید شد، اگرچه گناهان شما بشدّت سرخ باشد، مانند پشم سفید خواهید شد.

19 اگر از من اطاعت کنید از ثمرات زمین خواهید خورد.

20 امّا اگر نافرمانی کنید، همهٔ شما به ‌دَم شمشیر کشته خواهید شد. این است آنچه خداوند گفته است.»

شهر گناهکار

21 شهری که وفادار بود مثل یک زن زانیه شده و شهری که پر از انسانهای نیکوکار بود، امروز جای قاتلان شده است.

22 ای اورشلیم، تو روزی مثل نقرهٔ خالص بودی، امّا اکنون بی‌ارزش شده‌ای. تو مثل شراب ناب بودی ولی حالا چیزی جز آب نیستی.

23 رهبران شما یاغی و دوست دزدان و رشوه‌خواران هستند. آنها هیچ‌وقت در دادگاه از یتیمان دفاع نمی‌کنند، و به فریاد بیوه‌زنان گوش نمی‌دهند.

24 پس حالا به آنچه خداوند متعال -‌خدای قادر اسرائیل- می‌گوید گوش دهید: «من از شما -‌دشمنان خودم- انتقام خواهم گرفت و از دست شما راحت خواهم شد.

25 برضد تو عمل خواهم کرد. همان‌طور که فلزی را تصفیه می‌کنند، من تو را پاک خواهم کرد و تمام ناخالصی‌های تو را خواهم زدود.

26 حکّام و مُشاورینی مثل کسانی‌که در گذشته داشتید، به شما خواهم داد. آنگاه اورشلیم دوباره شهر نیکوکاران و وفاداران خوانده خواهد شد.»

27 خداوند به‌خاطر عدالت خود، اورشلیم و مردمان توبه‌کار آن را نجات خواهد داد.

28 امّا او تمام گناهکاران و یاغیان را از بین خواهد برد، و متمرّدین را خواهد کُشت.

29 از پرستش درختان و کاشتن باغچه‌های مقدّس متأسف خواهید شد.

30 مثل درخت چنار پوسیده و مثل باغی بی‌آب، پژمرده و خشک خواهید شد.

31 مثل کاهی که با جرقّه‌ای آتش می‌گیرد، همان‌طور مردان قوی با شرارت خود نابود می‌شوند و هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی نابودی آنها را بگیرد.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/ISA/1-f3abfd1edd133f94478df3e3e54bfb96.mp3?version_id=181—

صلح ابدی

1 این است پیام خداوند به اشعیا فرزند آموص، دربارهٔ یهودا و اورشلیم:

2 در روزهای آخر،

کوهی که معبد بزرگ خداوند بر آن بنا شده،

بلندترین کوه دنیا می‌شود

و ملّتهای مختلف به آنجا می‌آیند،

3 و اقوام بسیار خواهند گفت:

«بیایید به کوه خداوند و معبد بزرگ خدای اسرائیل برویم،

او آنچه را که می‌خواهد ما انجام دهیم به ما خواهد آموخت.

ما در راهی که او برگزیده است گام برمی‌داریم.

زیرا خداوند در صهیون با قوم خود سخن می‌گوید

و تعالیم او از اورشلیم اعلام می‌شوند.»

4 خداوند در بین اقوام جهان داوری می‌کند.

اختلافات قدرتهای بزرگ را در دور و نزدیک جهان حل می‌کند.

مردم از شمشیرهای خود گاوآهن

و از نیزه‌های خود ارّه می‌سازند.

قومی به روی قوم دیگر شمشیر نمی‌کشد

و برای جنگ و خونریزی آماده نمی‌شود.

5 ای فرزندان یعقوب اکنون بیایید و در نوری که خداوند به ما می‌دهد گام برداریم.

غرور و خود ستایی از بین می‌رود

6 ای خدا، تو قوم خود -‌خاندان یعقوب- را ترک کرده‌ای. زمین از جادوگریهای شرقی و فلسطینی پر شده و مردم از رسوم بیگانگان پیروی می‌کنند.

7 سرزمین آنها از طلا و نقره پر است و خزائن آنها نهایت ندارد. سرزمین آنها پر از اسب و ارّابه‌هایشان بی‌شمار است.

8 دیار آنها از بُتها پر شده است و ساخته‌های دست خود را می‌پرستند.

9 مردم همه حقیر و شرمسار شده‌اند. خدایا آنها را نبخش.

10 آنها برای فرار از خشم و قدرت و جلال خداوند، خود را در غارهای کوههای سنگی و یا در حفره‌هایی که در زمین کنده‌اند پنهان می‌کنند.

11 روزی خواهد آمد که غرور و تکبّر مردمان از بین می‌رود و فقط خداوند جلال می‌یابد.

12 در آن روز خداوند متعال تمام زورمندان و مغروران و متکبّران را پست و حقیر خواهد ساخت.

13 او درختان سدر لبنان و کاجهای باشان را از بین خواهد برد.

14 او کوهها و تل‌های بلند،

15 و بُرج‌ها و حصارهای قلعه‌های رفیع را هموار خواهد ساخت.

16 او حتّی بزرگترین و زیباترین کشتی‌ها را غرق می‌کند.

17-18 غرور بشر پایان می‌یابد و تکبّرش از بین خواهد رفت و بُتها کاملاً محو خواهند شد. در آن روز تنها خداوند جلال خواهد یافت.

19 وقتی او برای لرزاندن زمین بیاید، مردم برای فرار از خشم و قدرت و جلال خدا، خود را در غارهای کوههای سنگی یا در حفره‌هایی که در زمین کنده‌اند پنهان خواهند کرد.

20 وقتی آن روز فرا رسد، آنها بُتهای طلایی و نقره‌ای را که خود ساخته بودند به جلوی موشهای کور و خفّاشها می‌ریزند.

21 وقتی خداوند بیاید تا زمین را به لرزه درآورد، مردم برای فرار از خشم خداوند و قدرت و جلالش، خود را در حفره‌های زمین و یا در غارهای کوههای سنگی پنهان می‌کنند.

22 دیگر به انسانهای فانی توکّل نکن. آنها چه ارزشی دارند؟

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/ISA/2-280397fda32095e5928a3c4e336cc15e.mp3?version_id=181—

بی‌نظمی در اورشلیم

1 و اینک خداوند -‌خداوند متعال- چیزها و کسانی را ‌که مردم اورشلیم و یهودا به آنها متّکی هستند از آنها می‌گیرد. او آب و نان

2 قهرمانان و سربازان، داوران و انبیا، فالگیران و دولتمندان آنها را می‌گیرد.

3 خداوند فرماندهان نظامی، رهبران اجتماعی، سیاستمداران و جادوگران آنها را می‌گیرد.

4 افراد بی‌تجربه و کودکان بر آنها حکومت خواهند کرد.

5 همه به حقوق یکدیگر تجاوز می‌کنند جوانان به پیران بی‌احترامی می‌کنند و فرومایگان نسبت به بزرگان خود بی‌ادب می‌شوند.

6 زمانی خواهد آمد که اعضای یک خاندان کسی را از بین خود انتخاب می‌کنند و به او خواهند گفت: «تو اقلاً چیزی برای پوشیدن داری، بیا و در این روزهای سخت، رهبری ما را به عهده گیر.»

7 امّا او در پاسخ می‌گوید، «نه من نمی‌توانم به شما کمک کنم. من هم خوراک و پوشاکی ندارم. مرا برای رهبری خود انتخاب نکنید.»

8 آری، اورشلیم محکوم به ویرانی است و یهودا در حال فرو ریختن است، هرچه آنها می‌گویند و هرچه می‌کنند برضد خداوند است، آنها آشکارا به خود خدا توهین می‌کنند.

9 تعصّب آنها گواهی است برضد خودشان. آنها مانند مردم سدوم آشکارا گناه می‌کنند؛ آنها محکوم شده‌اند و مقصّر خودشان می‌باشند.

10 خوشا به‌ حال نیکوکاران، چون همه‌چیز بروفق مرادشان خواهد بود. آنها از ثمرهٔ کارهای خود خشنود خواهند شد.

11 امّا شریران مکافات خواهند شد و آنچه آنها به دیگران کردند همان بر سرشان خواهد آمد.

12 نزول‌خواران بر قوم ظلم می‌کنند و طلبکارانشان آنها را فریب می‌دهند.

ای قوم من، رهبرانتان شما را گمراه می‌کنند به ‌طوری که نمی‌دانید به کدام جهت بروید.

خداوند قوم خود را داوری می‌کند

13 خداوند آماده است دعوی خود را در دادگاه مطرح کند، و او حاضر است قوم خود را داوری کند.

14 خداوند بزرگان و رهبران قوم خود را برای محاکمه می‌طلبد و می‌گوید: «شما تاکستانها را تاراج کردید و خانه‌های شما پر است از آنچه از بینوایان گرفته‌اید.

15 شما حق ندارید قوم مرا این چنین ذلیل سازید و از بینوایان سوء استفاده کنید. من خداوند، خدای متعال سخن می‌گویم.»

اخطار به زنان اورشلیم

16 خداوند می‌گوید: «ببینید، زنان اورشلیم چه مغرورند. با دماغهای سربالا و با ناز و غمزه راه می‌روند. آنها با قدمهای کوتاه می‌خرامند و زنگوله‌های تزئینی پابندهای خود را به صدا در‌می‌آورند.

17 من آنها را تنبیه خواهم کرد، موی سرشان را می‌تراشم و آنها طاس خواهند شد.»

18 روزی خواهد آمد که خداوند تمام جواهراتی را که این زنان به مچِ پا یا به سر و گردن خود آویزان می‌کنند و به آنها می‌نازند از آنان خواهد گرفت.

19 او دستبندهای زینتی آنها را خواهد گرفت و روسری‌هایشان را برخواهد داشت.

20 طلسم‌هایی‌ که به بازوی خود می‌بندند

21 و حلقه‌هایی که برای زینت به انگشت می‌کنند و یا از بینی خودشان آویزان می‌کنند.

22 تمام جامه‌های نفیس‌شان را با رداها، شالها، کیفها

23 و لباس نازک بدن‌نما، دستمال‌گردن، روسری و پوشش بلندی که بر سر می‌کنند، همه را از آنها خواهد گرفت.

24 به جای عطرهای خوشبو، آنها بوی گَند خواهند داد، به جای استفاده از کمربندهای زینتی، ریسمان ضخیم بر کمر آنها بسته خواهد شد، به جای موهای زیبا سرهای طاس خواهند داشت، و به جای لباسهای زیبا، پلاس بر تن خواهند کرد، و زیبایی آنها به ننگ تبدیل می‌شود.

25 امّا دربارهٔ مردان شهر، آری، قویترین آنها در جنگ کشته می‌شوند.

26 دروازه‌های شهر گریان و سوگوارند و تمام شهر مانند زنی برهنه خواهد بود که در کُنجی روی زمین نشسته است.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/ISA/3-34a99e586e20a80e9ac0890a493a92e4.mp3?version_id=181—

1 وقتی آن روز برسد، هفت زن یک مرد را می‌گیرند و به او خواهند گفت: «ما می‌توانیم غذا، خوراک و پوشاک خود را فراهم کنیم. خواهش می‌کنیم به ما اجازه بده تا بگوییم تو شوهر ما هستی تا بیش از این از بی‌شوهری شرمنده نباشیم.»

اورشلیم بازسازی خواهد شد

2 زمانی می‌آید که خداوند تمام گیاهان و درختان این زمین را بلند و زیبا خواهد رویانید. تمام مردم اسرائیل که زنده می‌مانند از محصولات زمین خشنود و سربلند خواهند شد.

3 تمام آنها که در اورشلیم می‌مانند، یعنی آنهایی که خداوند برای بقا برگزیده است، مقدّس خوانده خواهند شد.

4 خداوند با قدرت خود قوم خود را داوری و پاک می‌سازد. او گناه اورشلیم و خونهایی را که در آن ریخته شده است، می‌شُوید.

5 آنگاه خداوند، کوه صهیون و تمام کسانی را که آنجا گرد آمده‌اند، در روز با ابر و در شب با دود و شعلهٔ نورانی خواهد پوشانید. جلال خداوند تمام شهر را دربر می‌گیرد و از آن محافظت خواهد کرد.

6 جلال او چون سایبانی شهر را از گرمای روز حفظ می‌کند و آن را در برابر باران و توفان امن و محفوظ نگاه خواهد داشت.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/ISA/4-97b0dbd8885113b5073531e842dfc214.mp3?version_id=181—

سرود تاکستان بی‌میوه

1 به سرودی که می‌سرایم گوش دهید.

این سرودی است دربارهٔ دوستم و تاکستانش:

دوستم در تپّه‌ای بسیار حاصلخیز تاکستانی داشت.

2 او زمین را کَند و از سنگلاخ‌ها پاک ساخت.

مرغوبترین تاک‌ها را در آن کاشت.

بُرجی برای نگاهبانی آن بنا کرد

و چرخشتی برای فشردن انگورهای آن ساخت.

و برای رسیدن فصل برداشت انگورها به انتظار نشست،

امّا تمام انگورها ترش بودند.

3 آنگاه دوستم می‌گوید: «شما، ای مردمی که در اورشلیم و یهودیه زندگی می‌کنید، بین من و تاکستانم داوری کنید.

4 آیا کاری بود که برایش انجام ندادم؟ پس چرا باید انگور ترش به بار آورد و نه انگور مرغوبی که انتظار داشتم؟

5 «این کاری است که با تاکستانم خواهم کرد: حصار آن را برمی‌دارم، دیوارهای آن را خراب می‌کنم، و می‌گذارم تا حیوانات وحشی آن را بخورند و لگدمال کنند.

6 می‌گذارم علفهای هرز آن را بپوشانند. تاکها را دیگر هرس نمی‌کنم و زمین را وجین نخواهم کرد. می‌گذارم خار و خس همهٔ آن را فرا گیرند. من حتّی به ابرها دستور می‌دهم دیگر بارانی بر آن نبارد.»

7 اسرائیل، تاکستان خداوند متعال است.

مردم یهودیه تاکهایی هستند که او کاشته است.

او از آنها انتظار نیکی داشت،

امّا در عوض، آنها مرتکب قتل شدند.

او از آنها انتظار داشت در راستی و عدالت زندگی کنند،

ولی فریاد مظلومان برای داوری بلند است.

گناهان مردم

8 وای بر شما که خانه‌ها و مزارع بیشتری می‌خرید و به آنچه دارید می‌افزایید. بزودی جایی برای زندگی دیگران باقی نمی‌ماند و شما در این زمین تنها خواهید ماند.

9 من شنیده‌ام که خداوند متعال می‌گوید: «تمام این خانه‌های بزرگ و زیبا، مخروبه و خالی خواهد ماند.

10 تاکستان بیست هزار متری کمتر از بیست بطری شراب می‌دهد و از ده پیمانه بذر فقط یک پیمانه محصول برداشت می‌کنند.»

11 وای بر شما که صبح زود برای نوشیدن برمی‌خیزید و شبهای درازی را در مستی می‌گذرانید.

12 در بزم‌هایتان چنگ و دایره زنگی و نی می‌زنید و شراب‌خواری می‌کنید، امّا نمی‌فهمید خداوند چه می‌کند.

13 شما را مثل اسیران خواهند برد. رهبران شما از گرسنگی و مردم عادی از تشنگی خواهند مرد.

14 دنیای مردگان مشتاق گرفتن آنهاست و دهان خود را برای بلعیدن آنها باز کرده. مرگ رهبران اورشلیم را همراه با مردمان عادی پر سر و صدا، با هم خواهد بلعید.

15 همه شرمسار و متکبّران پست و تحقیر خواهند شد.

16 امّا خداوند متعال، بزرگی خود را با اجرای عدالت و قدّوسیّت خویش را با داوری قوم خود آشکار خواهد ساخت.

17 گوسفندان در شهرهای ویران شده، علف می‌خورند و بُزغاله‌ها در علفزارهای آن می‌چرند.

18 وای بر شما که نمی‌توانید از دست گناهانتان آزاد شوید.

19 شما می‌گویید: «بگذارید خداوند آنچه را که می‌خواهد زودتر انجام دهد تا ما بتوانیم آن را ببینیم. بگذارید خدای قدّوس اسرائیل به موقع کار خود را انجام دهد، صبر کنید تا ببینیم اراده و نقشهٔ او چیست.»

20 وای بر شما که شرارت را نیک و نیکی را شرارت می‌نامید. شما تاریکی را به نور و نور را به تیرگی تبدیل می‌کنید. شما آنچه را شیرین است تلخ و آنچه را تلخ است شیرین می‌کنید.

21 وای بر شما که خود را دانا و زرنگ می‌دانید.

22 وای بر شما ای قهرمانان جام شراب! شما فقط در وقتی‌که مشروبات را مخلوط می‌کنید شجاع و نترس هستید.

23 امّا با گرفتن رشوه، آدمهای خاطی را آزاد می‌کنید و به داد ستمدیدگان نمی‌رسید.

24 چون به آنچه خداوند متعال -‌خدای قدّوس اسرائیل- به شما آموخت، گوش نداده‌اید. اکنون همان‌طور که کاه و علف خشک در آتش پژمرده شده می‌سوزند، ریشه‌های شما هم می‌پوسند و شکوفه‌های شما می‌خشکند و پراکنده می‌شوند.

25 خداوند خشمگین است و دست خود را برای تنبیه آنها بلند کرده است. کوهها به لرزه می‌افتند و اجساد مردگان مثل زباله در خیابانها ریخته می‌شود. حتّی در آن وقت هم غضب خداوند پایان نخواهد یافت و باز هم دست او برای تنبیه بلند است.

26 خداوند به ملّتی از مملکتی دور علامت می‌دهد. او آنها را از سرزمینی بسیار دور با سوت فرا خواهد خواند. آنها با سرعت و شتاب می‌آیند.

27 هیچ‌کس از آنها خسته نمی‌شود و لغزش نمی‌خورد. آنها هیچ‌وقت نمی‌خوابند و چرت نمی‌زنند. کمربند هیچ‌یک از آنها شُل نیست و بند کفشهایشان پاره نشده است.

28 تیرهای آنها تیز و کمانهای آنها آمادهٔ نشانه‌گیری است. سم اسبهای آنها مثل سنگ خارا محکم و چرخهای ارّابه‌هایشان مثل گردباد می‌چرخند.

29 سربازان آنها مثل شیری که حیوانی را کشته و جسد او را به جایی می‌برد که کسی نتواند آن را از او بگیرد، می‌غرّند و حرکت می‌کنند.

30 وقتی آن روز برسد، آنها مثل دریای خروشان بر اسرائیل می‌شورند. به این سرزمین بنگرید! همه‌جا تیرگی و فلاکت است. تاریکی و ظلمت، بر نور پیروز شده است.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/ISA/5-e60c8ba57175b5b8a8c9416abfcf4770.mp3?version_id=181—

خداوند اشعیا را به نبوّت برمی‌گزیند

1 در همان سالی که عُزیای پادشاه مُرد، من خداوند را دیدم. او بر تخت بلند و پرشکوه خود نشسته بود. دامن ردای او تمام صحن معبد بزرگ را پوشانیده بود.

2 اطراف او موجوداتی نورانی ایستاده بودند. هریک از آنها شش بال داشت. با دو بال صورت خود را و با دو بال دیگر بدن خویش را می‌پوشانیدند، و با دو بال آخر پرواز می‌کردند.

3 آنها به یکدیگر می‌گفتند:

«قدّوس، قدّوس، قدّوس!

خداوند متعال که جلالش جهان را پر ساخته است.»

4 صدای آواز آنها بنیان معبد بزرگ را به لرزه درآورد و معبد بزرگ پر از دود شد.

5 گفتم: «دیگر برایم امیدی نیست. هر حرفی که از لبانم بیرون می‌‌آید به گناه آلوده است، و در میان قومی ناپاک لب زندگی می‌کنم. با وجود این من پادشاه -‌خدای متعال- را با چشمان خود دیده‌ام.»

6 آنگاه یکی از آن موجودات، زغالی افروخته را با انبر از قربانگاه برداشت و به سوی من پرواز کرد.

7 او لبهای مرا با آن زغال گداخته لمس کرد و گفت: «این لبهای تو را لمس نموده پس گناهانت پاک و خطاهایت آمرزیده شده ‌است.»

8 آنگاه شنیدم که خداوند می‌گفت: «چه کسی را بفرستم؟ چه کسی از جانب ما خواهد رفت؟» من جواب دادم: «مرا بفرست، من خواهم رفت.»

9 پس خداوند به من گفت: «برو و به مردم بگو دیگر هرچقدر گوش کنید، درک نخواهید کرد و هرقدر نگاه کنید، نخواهید فهمید که چه می‌گذرد.»

10 آنگاه خداوند به من گفت: «ذهنهای آنها را کُند، گوشهایشان را کَر و چشمانشان را کور کن تا نتوانند ببینند، بشنوند یا بفهمند تا به‌ سوی من بازگردند و شفا یابند.»

11 من پرسیدم: «خداوندا، تا کی چنین خواهد بود؟»

او گفت: «تا آن وقت که شهرها ویران، از سکنه خالی، و خانه‌هایشان متروک شوند تا زمانی که زمین خودش بایر گردد.

12 من مردمانش را به مکانهای دوردست خواهم فرستاد و تمام سرزمین را ویران خواهم ساخت.

13 اگر از هر ده نفر یک نفر باقی بماند، او هم مثل تنهٔ خشکیده درخت چنار که بریده شد، از بین خواهد رفت.» (شاخهٔ خشک نشانهٔ شروع تازهٔ قوم خداست.)

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/ISA/6-8c5a2fbbce8425fa06e929886f52a72f.mp3?version_id=181—

پیامی از جانب خداوند برای آحاز پادشاه

1 وقتی آحاز پادشاه، پسر یوتام و نوهٔ عزیا، در یهودیه فرمانروایی می‌کرد، جنگ شروع شد. رصین، پادشاه سوریه و فِقَح، فرزند رملیا -‌پادشاه اسرائیل- به اورشلیم حمله کردند ولی نتوانستند آن را فتح کنند.

2 وقتی این خبر که سربازان سوری وارد قلمرو اسرائیل شده‌اند به پادشاه یهودا رسید، او و تمام مردم از ترس مثل درختان بید در برابر باد به خود می‌لرزیدند.

3 خداوند به اشعیا گفت: «تو به همراه پسرت -‌شاریاشوب- به دیدن آحاز پادشاه برو. تو او را در کوچهٔ پارچه‌ بافان، در انتهای جوی آبی که از استخر بالایی جاری است خواهی یافت.

4 به او بگو: هوشیار و آرام باش، نترس و نگران نباش، خشم رصین و سربازان سوری و فقح پادشاه از دود کُندهٔ نیم سوخته بیشتر نیست.

5 سوریه به اتّفاق اسرائیل و پادشاهان آن توطئه کرده‌‌اند

6 آنها می‌خواهند با ایجاد ترس مردم را نسبت به خود متحیّر و یهودیه را اشغال کنند، و آن وقت پسر طبئیل را به تخت سلطنت بنشانند.

7 «امّا من، خداوند متعال اعلام می‌کنم که چنین چیزی هرگز واقع نخواهد شد.

8 چرا؟ چون سوریه از پایتختش -‌دمشق- قویتر نیست و قدرت دمشق هم از قدرت رصین پادشاه بیشتر نمی‌باشد. امّا در مورد اسرائیل: در ظرف شصت و پنج سال چنان خُرد خواهد شد که دیگر چیزی به عنوان یک ملّت از آن باقی نماند.

9 اسرائیل از سامره پایتخت آن قویتر نیست، سامره هم از فقح پادشاه قویتر نیست.

«اگر ایمان شما ناپایدار باشد، شما هم پایدار نخواهید بود.»

علامت عمانوئیل

10 خداوند پیام دیگری برای آحاز فرستاد و به او گفت:

11 «از خداوند -‌خدای خود- بخواه تا به تو علامتی بدهد، خواه آن علامت از دنیای مردگان باشد و خواه از اوج آسمانها.»

12 آحاز گفت: «من خدا را آزمایش نمی‌کنم و علامتی نخواهم خواست.»

13 اشعیا در جواب گفت: «بشنوید ای خاندان داوود، صبر و تحمّل مردم را از بین بردید، آن کافی نبود؟ و حالا می‌خواهید شکیبایی خدا را هم از بین ببرید؟

14 پس در این صورت خداوند خودش به شما علامتی خواهد داد و آن این است که باکرهحامله شده پسری خواهد زایید که نامش عمانوئیل یعنی «خدا با ماست» خواهد بود.

15 تا وقتی‌که به سن بلوغ برسد و فرق نیکی و بدی را بداند غذای او شیر و عسل خواهد بود

16 قبل از فرا رسیدن آن روز، سرزمینهای آن دو پادشاهی که شما از آنها می‌ترسید، متروک خواهد شد.

17 «خداوند روزهایی را نصیب شما و قومتان و تمام خاندان سلطنتی خواهد کرد که بمراتب بدتر از زمان جدایی پادشاهی شمالی اسرائیل از یهودا خواهد بود. او امپراتور آشور را می‌آورد.

18 «وقتی آن روز برسد، خداوند با سوت به مصریان علامتی خواهد داد و آنها مثل مگس از دورترین سواحل رود نیل خواهند آمد و آشوریان مثل زنبور سرازیر خواهند شد.

19 آنها تمام وادیهای صعب‌العبور، غارها و صخره‌ها را پر می‌کنند و تمام خارزارها و چمنزارها را می‌پوشانند.

20 «وقتی آن روز برسد، خداوند کسی را از آن طرف رود فرات -‌یعنی امپراتور آشور- فرا می‌خواند و او با تیغش -‌مثل یک سلمانی‌- موی سر و بدن و ریش شما را از ته خواهد تراشید.

21 «در آن روز اگر یک زارع بتواند حتّی یک گوساله یا دو بُز خود را نجات دهد،

22 آنها آن‌قدر شیر می‌دهند که نیاز او را برطرف خواهند کرد. تعداد کمی که در سرزمین زنده می‌مانند، شیر و عسل کافی برای خوردن خواهند داشت.

23 «در آن زمان تاکستانی، با هزار درخت انگور-به ارزش هزار تکّهٔ نقره- از بوته‌های خار و خلنگ پوشیده خواهد شد.

24 مردم با تیر و کمان برای شکار به آنجا می‌روند، چون تمام سرزمین پوشیده از بوته‌های خار و خلنگ خواهد بود.

25 تمام تپّه‌هایی که محل کِشت گیاهان و محصولات بود اکنون پوشیده از خار است. فقط گاوها و گوسفندان می‌توانند در آن بچرند.»

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/ISA/7-3203698ad4fcf8f66654ca05e45ea8f3.mp3?version_id=181—

پسر اشعیا، نشانهٔ آن روز است

1 خداوند به من گفت: «لوحی بزرگ بردار و با حروف درشت روی آن بنویس: ‘غارت با شتاب و چپاول با شتاب واقع می‌شود.’

2 دو شخص مورد اعتماد -‌یکی اوریای کاهن و دیگری زکریا پسر یبرکیا- را با خود بیاور تا شاهد من باشند.»

3 همسرم بعد از مدّتی حامله شد. وقتی پسرمان به دنیا آمد، خداوند گفت: «اسم او را غارت سریع و چپاول با شتاب، بگذار.

4 قبل از اینکه این کودک بتواند پدر و مادر خود را صدا کند، امپراتور آشور تمام ثروت دمشق و تمام غنایم سامره را با خود خواهد برد.»

5 خداوند مرا بار دیگر خطاب کرده گفت:

6 «چون این مردم آبهای آرام شیلوه را ترک کردند و در حضور رصین پادشاه و پکاه پادشاه از ترس می‌لرزیدند،

7 من خداوند متعال، امپراتور آشور و تمام قوم او را برای حمله به یهودا خواهم آورد. آنها مثل سیلابهای رود فرات پیشروی می‌کنند و تمام سواحل آن را زیر آب می‌برند.

8 آنها مثل سیل سرتاسر یهودا را می‌شویند و همه‌چیز را زیر سیلابی که از سر و گردن آدمی عمیق‌تر است، غرق خواهند کرد.»

خدا با ماست! بالهای گستردهٔ او زمین را محافظت خواهند کرد.

9 ای تمامی ملّتها، با ترس با هم متّحد شوید. ای کسانی‌که در دورترین نقاط دنیا زندگی می‌کنید، بشنوید. برای کارزار آماده شوید. بترسید! امّا با ترس آماده شوید!

10 نقشه‌های خود را بکشید، -گرچه آنها باعث موفّقیّت شما نخواهند شد. هرچه می‌خواهید حرف بزنید، ولی همه بی‌فایده‌اند- چون خدا با ماست.

هشدار خداوند به نبی

11 خداوند با قدرت عظیم خودش مرا آگاه ساخت که نباید به همان راه که قوم او رفته‌اند، بروم. او گفت

12 «در توطئه‌های قوم، شریک مشو، و از چیزهایی که آنها می‌ترسند، ترسان مباش.

13 به‌خاطر داشته باشید که من، خداوند متعال، خداوند قدّوس هستم، باید فقط از من بترسید.

14 به‌خاطر قدّوسیّتم مانند سنگی هستم که مردم روی آن لغزش می‌خورند؛ من مانند دامی هستم که مردمان پادشاهی یهودا و اسرائیل و مردم اورشلیم را خواهد گرفت.

15 بسیاری می‌افتند، آنها می‌افتند و لِه خواهند شد. آنها به دام خواهند افتاد.»

پرهیز از مشورت با ارواح مردگان

16 شما، ای شاگردان من، باید هوشیار باشید و پیامی را که خداوند به من داده است حفظ کنید.

17 خداوند خودش را از قومش پنهان کرده، امّا من به او اعتماد دارم و امید من در اوست.

18 من با فرزندانی هستم که خدا به من داده است. خداوند متعال، که بر تختش بر کوه صهیون استوار است، ما را به صورت پیامهای زنده‌ای برای قوم اسرائیل فرستاده است.

19 امّا مردم به شما خواهند گفت از فالگیرها و جادوگران، و از کسانی‌که مثل گنجشکان و گنگان سخن نامفهوم می‌گویند، برایشان پیامی بخواهید. آنها خواهند گفت: «بعد از همهٔ اینها، ما باید طالب پیامهایی از ارواح باشیم و از جانب زندگان، نظر مردگان را بخواهیم.»

20 شما در پاسخ به آنها بگویید: «به آنچه خداوند به شما می‌آموزد گوش دهید، نه به واسطه‌ها. آنچه آنها می‌گویند برایتان سودی ندارد.»

21 مردم ناامید و گرسنه در تمام این سرزمین آواره خواهند شد. آنها در حال گرسنگی و از روی عصبانیّت هم به پادشاه و هم به خدای خود بد خواهند گفت. آنها چه به آسمان نگاه کنند

22 و چه بر زمین، جز زحمت و تیرگی ترسناکی که در آن افتاده‌اند، چیز دیگری نمی‌بینند.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/ISA/8-84a40acaf3f459b0e52746662958d002.mp3?version_id=181—

1 برای آنانی که در غم و اندوه بودند تاریکی نخواهد بود.

پادشاه آینده

طایفه‌های زبولون و نفتالی که روزگاری خوار و خفیف بودند، در آینده موجب افتخار مردم کرانه‌های شرقی مدیترانه تا نواحی آن به سوی رود اردن تا ایالت جلیل -‌جایی که بیگانگان زندگی می‌کنند- خواهند بود.

2 قومی که در تاریکی سالک بودند،

نور عظیمی دیدند،

به آنها که در سایهٔ موت زندگی می‌کردند

نوری درخشان تابید.

3 ای خداوند، چه شادی بزرگی به آنها داده‌ای و چه خوشحالی عظیمی به آنها بخشیده‌ای!

آنها از آنچه تو کرده‌ای بسیار شادمانند.

مثل زمان برداشت محصول فراوان

یا مانند هنگامی که غنایم جنگی را بین خود تقسیم می‌کنند.

4 چون یوغی که بر گردنشان سنگینی می‌کرد،

و چوبی را که بر پشتشان زده می‌شد شکستی،

چوب سرکوب کننده ایشان را شکستی،

درست همان‌گونه که مدّتها پیش ارتش مدیان را شکست دادی.

5 چکمه‌های سربازان اشغالگر

و لباسهای خون‌آلودشان،

در آتش سوخته خواهد شد.

6 برای ما فرزندی زاییده،

پسری به ما داده شده است

و او بر ما سلطنت خواهد کرد.

اسم او «مشاور عجیب، خدای قدیر، پدر سرمدی

و شاهزادهٔ صلح و سلامتی» خواهد بود.

7 قدرت شاهانه‌اش روز افزون،

و مملکتش همیشه در صلح خواهد بود.

او مثل خاندانش داوود سلطنت می‌کند

و قدرتش از حال تا ابد بر نیکی و عدالت متّکی خواهد بود.

خدای متعال با اشتیاق این‌کار را به کمال خواهد رسانید.

خداوند اسرائیل را مجازات می‌کند

8 خداوند حکم خودش را علیه مملکت اسرائیل و خاندان یعقوب اعلام کرده است.

9 تمام مردم اسرائیل و تمام کسانی‌که در شهر سامره با غرور و نخوت زندگی می‌کنند، این را خواهند دانست. آنها می‌گویند:

10 «ساختمانهای خشتی فرو ریختند، امّا به جای آنها ساختمانهای سنگی خواهیم ساخت. تیرهای چوبی چنار خُرد شدند، امّا به جای آنها خانه‌های خود را با تیرهای چوبی سدر آزاد خواهیم ساخت.»

11 خداوند دشمنانشان را برانگیخته تا به آنها حمله کنند.

12 سوریه از شرق و فلسطین از غرب دهان خود را برای بلعیدن اسرائیل باز کرده‌اند. با وجود این، خشم خدا هنوز پایان نیافته و دستش برای تنبیه آنها دراز است.

13 با اینکه خدای متعال قوم اسرائیل را تنبیه کرده است، امّا آنها هنوز توبه نکرده‌اند و به سوی او برنگشته‌اند.

14 پس خداوند در یک روز رهبران و مردم اسرائیل را به جزایشان خواهد رسانید.

15 بزرگان و نُجبا سر، و انبیای دروغین دُم هستند.

16 رهبران قوم، آنها را گمراه و کاملاً گیج کرده‌اند.

17 پس خداوند نمی‌گذارد جوانان فرار کنند و بر بیوه زنان و یتیمان هم رحم نخواهد کرد. چون تمام قوم بی‌خدا و بدکار هستند و هرچه بگویند شرارت‌آمیز می‌باشد، پس خشم خدا تمام نخواهد شد و دستش برای تنبیه آنها دراز است.

18 شرارت قوم مثل آتشی است که خار و خس را هم می‌سوزاند. مثل شرارتی است که تمام جنگل را می‌سوزاند و ستونهای دود آن فضا را پُر می‌کند.

19 چون خداوند متعال خشمگین است، مجازات او مثل آتش سرتاسر این سرزمین را می‌سوزاند و قوم هلاک می‌شوند و کسی به کسی رحم نمی‌کند.

20 مردم در این مملکت هر جا چیزی برای خوردن پیدا می‌کنند، آن را می‌قاپند و می‌خورند ولی هیچ وقت سیر نمی‌شوند. آنها حتّی فرزندان خود را می‌خورند.

21 طایفهٔ منسی و طایفهٔ افرایم به یکدیگر حمله می‌کنند و بعد، آنها متفقاً به یهودا یورش می‌برند. با وجود تمام اینها، خشم خدا پایان نیافته و دستش هنوز برای تنبیه دراز است.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/84/32k/ISA/9-19b985fbdeb96dfb617555ded28fe54b.mp3?version_id=181—